Ik ben over het algemeen een positivo, maar soms moet je even klagen.
Ik werk al jaren in de jeugdzorg, in de zorg voor de jeugd… En ik ben van pijnlijk dichtbij getuige van wat de hele Transitie naar de gemeenten op dit moment doet met de jeugdzorg. Hele mooie dingen, dat ook, maar er is vooral chaos, bezorgdheid en ‘kastje naar de muur’. Ik weet dat dat kinderziekten zijn en dat we dat met elkaar moeten kunnen overwinnen, maar ergens zal dat wel gefaciliteerd moeten worden. Nu heeft onze briljante regering besloten om, naast een transitie, gewoon er ook meteen een forse bezuiniging doorheen te koppen. Ja, wat denk je dan zelf? Dan gaan die kinderziektes natuurlijk meer op de zwarte pest lijken dan op de waterpokken.
Ik vind dat als werknemer tergend: ik kan door dit hele proces al dik een jaar mijn cliënten niet meer helpen zoals ik dat graag zou doen, moet continu verkopen ‘dat ik het ook niet weet’ en dat ‘het nog allemaal niet geregeld is van bovenaf’. Maar hoe erg is dit als je al jaren afhankelijk bent van goede zorg voor je kind omdat het een pittige vorm van wat voor diagnose dan ook heeft. Wat dan?! Dan is het niet, zoals in mijn geval, dat je na 5 uur naar huis gaat en er thuis nog even over moppert aan de keukentafel… Nee, dan is het je leven. Want het welbevinden van jouw kostbaarste bezit hangt voor een groot gedeelte af van zorg, die ineens uit ‘een ander potje’ moet komen, waar nog een hoop vragen over zijn of -nog het ergste- waar ineens geen ‘potje’ meer voor is.
En dan? Wat moet je dan als ouder? Ik hoop van harte dat elke ouder dan door knokt en de onderste steen boven haalt om wel gedaan te krijgen wat voor jouw kind nodig is, om alle mogelijkheden aan het licht te krijgen. Maar heb je die energie nog wel als ouder? Je bent namelijk in deze situatie beland omdat je dus een kind hebt met een pittige diagnose… en dat vraagt wat van een ouder, héél wat. Natuurlijk doe je dat met liefde, je houdt immers ongelofelijk veel van je kind, en God zij dank is je kind meer dan een diagnose! Maar er zijn ook genoeg momenten dat je als ouder je tranen van woede niet kunt bedwingen of dat je zó moe van alles bent dat zelfs je vriendinnen-uitjes niet meer leuk zijn omdat je eigenlijk gewoon alleen maar wilt slapen.
Niemand wil dit horen maar; klagen helpt! Of beter gezegd: het gesprek aan blijven gaan helpt! Ik maak mezelf vast niet uitermate populair door dit te zeggen, maar ergens daarboven in de hoge torens van de politiek moet het signaal aan komen. En dat gebeurt alleen als er een signaal gegeven wordt.
Ik sprak pas een ouder die me verbaasd aankeek toen ik zei dat ik een klachtbrief alleen maar toe juichte. Dat méén ik. Nee, ik geloof niet dat je als mens continu in klaag-stand moet staan, dat levert je absoluut geen geluk op, maar strijden voor dat wat je lief hebt, dat kan toch niet verkeerd zijn? Een signaal willen geven over wat jij denkt dat er anders moet voor jouw kind, dat is toch alleen maar goed, als je dat ‘klagen’ noemt doe je het te kort!
Ik ben gezegend met ouders die voor mij door het vuur gingen toen het nodig was, dat wens ik elk kind toe!
De Kinder- en Opvoedcoach is een praktijk voor coaching en training van kinderen en ouders. Samen jezelf worden, elke levensfase een uitdaging.
No Comments