Ik zit uit te puffen op het kleed, naast mijn spelende peuter. Hij heeft het niet door want is alweer door tot de orde van de auto’s, maar ik pak op deze manier even ‘mijn momentje’. Ik doe alsof ik mee speel en geef af en toe een antwoord maar stiekem probeer ik even mijn ogen dicht te doen, wellicht dat er een powernapje in zit.
Ik las eens dat kinderen opvoeden deels geweldig is, een deels guerilla oorlogvoering. Beide zijn zeer herkenbaar.
Ik kom net van school, waar ik tussen een hele roedel gillende kinderen en ouders mijn kleuter probeerde zo soepel mogelijk haar jas uit te laten trekken, en de klas in te werken waarbij er zo’n 101 uitstapjes plaatsvonden omdat er vele verleidingen voor haar op de loer lagen: kinderen met ontbijt, snoepjes, jongens met stokken, vriendinnetjes die even komen praten, nog even een dansje in de gang doen op ‘Laat het los, laat het gaaan’, wat werkelijk elk kind momenteel kent (ik vraag me serieus af of Disney een deal heeft gesloten met Nestlé waardoor ze vanuit de melk een soort van voorgeprogrammeerd worden). Terwijl ik haar help met haar jasje ruik ik een vies maar bekend luchtje. Ah, er zit nog een veeg van de poepluier van peuterlief op mijn arm. Hoe heb ik dat voor elkaar gekregen?
De drukte verplaatst zich langzaam van de gang naar de klas zodat er plaats en tijd is om mijn overprikkelde kleuter te laten doen wat ik graag wil. Op dat moment stapt de moeder van een van haar vriendinnetjes naar me toe en vraagt lachend of ik naar de kapper ben geweest. “Sorry?” reageer ik. Want nee, ik ben al in geen half jaar naar de kapper geweest. Zij wel dan? Wanneer doet zij dat dan? Ze geeft me een knipoog, wijst naar mijn hoofd en loopt lachend naar buiten, weg van alle chaos.
Ik voel aan mijn hoofd en blijk vanochtend, terwijl ik mijzelf in vliegende vaart probeerde ‘klaar te maken voor de dag’, een grote klit over het hoofd te hebben gezien. Ai. Jammer. Gaat mijn goede indruk.
Kleuters zijn de klas in: nog een knuffel, nog een kus, nóg een knuffel, nóg een kus, nog een “Mamaaa, ik mis je”, nog een alleraller laatste knuffel en nog een alleralleráller laatste kus terwijl ik peuterlief probeer te corrigeren “Nee schat, niet de werkjes van de kindjes kapot maken. Nee lieverd, niet dat kindje slaan. Liefje, wel hier blijven!”
Eindelijk staan we weer buiten en haal ik opgelucht adem. Check. Ze is weer binnen, zonder drama! Ik ben inmiddels redelijk uitgeput aangezien peuterlief half 6 een goede tijd vindt om op te staan en paps er deze week niet is, dus alle ‘ochtenddiensten’ voor mij zijn.
En nu zit ik hier heerlijk op de grond, tegen de tafel geleund in het voorjaarszonnetje. Het huis lijkt ontploft aangezien ik gisterenavond geen puf had om op te ruimen en peuterlief keutelt om me heen, die doet het goed middenin de ontploffing. Als mam maar bij hem is. Met een klit in mijn haar en stront aan mijn arm zak ik nog wat verder achterover.
Ineens schrik ik op; er wordt een kus op mijn wang gedrukt: “Niet slapen gatteboutje, jij zou de trein toch rijden?”
Toettoet!
De Kinder- en Opvoedcoach is een praktijk voor coaching en training van kinderen en ouders. Samen jezelf worden, elke levensfase een uitdaging.
No Comments