We doen als ouders en hulpverleners ongelofelijk ons best om er voor te zorgen dat we het dierbaarste wat we in handen krijgen goed behandelen. Dat we ze niet teleurstellen. We vertellen ze hoe het moet, hoe het niet moet, hoe het beter kan. Allemaal om er voor te zorgen dat het later goede volwassenen zullen zijn. Dat ze een fijn leven krijgen, voor zichzelf en de anderen om hen heen.
Maar soms vergeten we ze het belangrijkste mee te geven: dat fouten maken niet alleen mag, het moét. Want alleen door fouten te maken leer je wat goed is. Alleen door de verkeerde keuzes te maken leer je wat voor jou de goede keuzes zijn. Om je gevoel te leren volgen moet je het eerst leren voelen: hoe voelt het als het niet goed is? Hoe voelt het als het wél goed is.
Zonder vallen geen opstaan.
Kinderen leren door wat we ze vertellen, maar ze leren nog veel meer door wat wij ze voor doen, door hoé wij dat doen.
Sta jij jezelf toe fouten te maken? Is het oké dat je niet perfect bent? Dat jij ook nog steeds moet leren?
En mogen je kinderen deze fouten zien? Hebben we niet heel erg de neiging onze ‘fouten’ te verbloemen? En wat voor boodschap geven we de kinderen daarmee? Dat fouten maken eigenlijk niet mag. Dat je je daarvoor moet schamen.
Maar hoe kun je met een goed gevoel ooit de juiste weg kiezen als je nooit de andere wegen hebt gezien?
Hoe cool is het voor een kind om te mogen zien dat jij een fout maakt? Dat je die fout ziet, en dat je er op een goede manier omgaat? Hoeveel meer zou een kind daarvan kunnen leren? En hoe fijn zou het zijn voor jou als ouder of hulpverlener om fouten te mógen maken. Gewoon, omdat het leven niet perfect is, en jij ook niet. En omdat je van fouten mag leren. Omdat je dan ‘sorry’ kunt zeggen, omdat je dan beter weet en het beter kunt doen.
Ik ben als hulpverlener, en zeker als ouder, meer dan eens op mijn bek gegaan omdat ik ten volle overtuigd was van een beslissing… maar dat niet uitpakte zoals ik had gehoopt. Dat doet pijn. Dat voelt lullig. Maar laat het niet ook gewoon zien dat ik mens ben? En als ik dan opsta en het opnieuw probeer, leer van mijn fouten en die ervaring deel, zou dat dan niet nog mooier zijn? Voor mij? Voor hen? Om samen mens te mogen zijn.
Als hulpverlener.
Als ouder.
Als mens.
De Kinder- en Opvoedcoach is een praktijk voor coaching en training van kinderen en ouders. Samen jezelf worden, elke levensfase een uitdaging.
No Comments