Ik hoor in mijn werk vaak dingen als “Het is altijd hommeles bij het naar bed gaan”, “Hij kan nooit eens normaal aan tafel eten” en “Zij wil altijd alles op haar manier”. Begrijpelijk dat je als ouder dat soort dingen roept als je middenin de soms zware taak van opvoeden staat. Zo voelt het dan ook.
Maar over het algemeen is het niet waar. Termen als ‘nooit’ en ‘altijd’ kloppen vaak niet, want er zijn vaak weldegelijk momenten te vinden waarop het wél goed gaat. Je moet alleen wat verder speuren om ze te ontdekken.
Waarom zijn juist die momenten dan zo belangrijk als het het grootste gedeelte van de tijd niet goed gaat?
Omdat er iets is op die momenten wat maakt dat het goed gaat, en als je dát puzzelstukje weet te vinden dan gaat de puzzel ook op andere momenten passen. Wat was er nou precies anders op het moment dat het wél goed ging? En hoe kun je er met dat in gedachten voor zorgen dat het ook op andere momenten goed gaat?
Dat heet oplossingsgericht bezig zijn!
Een voorbeeld: Moeder van Emma en Sem vertelt dat het altijd gezeur is aan tafel tijdens het avondeten: de twee laten elkaar niet met rust, zijn continu aan het bekvechten, trappen elkaar onder tafel en uiteindelijk zit een van de twee, of beide, op de kamer te eten. “Lekker gezellig”, zegt moeder. “Ik kom moe uit mijn werk, sloof me verdorie uit om eten op tafel te krijgen en dan is het dus niet eens de vraag óf maar wanneer het fout gaat. Volgens mij blijft Ronald de laatste tijd gewoon langer op zijn werk hangen om er maar niet bij te hoeven zijn, en ik kan het hem niet eens kwalijk nemen!”
Toen ik moeder vroeg naar uitzonderingen gaf ze in eerste instantie aan dat die er niet waren, tenzij de kinderen er gewoon niet waren en bij vriendjes speelden. “Oh ja, toch één; in het restaurant toen we ons 12,5 jarig huwelijk vierden was het echt een soort gezellig. Er was in ieder geval geen ruzie tussen die twee.”
Toen we samen die situatie eens verder bekeken bleek het dat de kinderen niet tegenover elkaar aan tafel zaten, zoals ze wel thuis doen. Moeder vond het het proberen waard om ze eens op andere plekken te zetten en, je gelooft het niet, het probleem was opgelost. Emma en Sem zaten niet meer direct in elkaars gezichtsveld waardoor het pesten wat continu escaleerde geen kans meer had. Ze leken gewoonweg de behoefte niet meer te voelen omdat ze elkaar niet continu aankeken.
Ik kan me voorstellen dat dit voorbeeld misschien als open deur klinkt en je denkt ‘Ja, dat had ik zelf ook wel kunnen verzinnen als ik die moeder was geweest!’ Dat geloof ik. Maar ik geloof ook dat je juist zulke dingen niet meer ziet omdat je zelf zo in de situatie zit en je zelf zó betrokken bent. Deze moeder had, net als jij, een goed stel hersenen en kon haar kinderen gewoon goed opvoeden. Soms zie je die uitzonderingen zelf even niet meer, of weet je simpelweg niet hoe goed het werkt om naar zo’n uitzondering op zoek te gaan. En geloof me, het kan je helpen in alle situaties! Zoeken dus naar de uitzondering op de regel!
De Kinder- en Opvoedcoach is een praktijk voor coaching en training van kinderen en ouders. Samen jezelf worden, elke levensfase een uitdaging.
No Comments