Je zoontje komt als een loeiende sirene het huis binnen gerend en laat met dikke tranen een schaafwondje op zijn arm zien waar een klein druppeltje bloed uit komt.
Hoe reageer jij als ouder?
Als kind had ik een buurjongen van mijn leeftijd. En ik herinner me nog goed dat hij héél hard gevallen was (hij had bloed, dan vind je het als kind hoe dan ook een serieuze wond, hoe klein die ook is). Zijn moeder hoorde hem huilen en kwam naar buiten en… ging hem tot mijn grote verbazing een soort van belachelijk staan maken. Ik was totaal in shock. Ik kan me nog herinneren dat ik er bij stond te kijken, dat ik hoorde hoe ze lachte en zei dat het echt heel erg mee viel en hij zich niet zo moest aanstellen, en dat ik niets zei. Gewoon, omdat ik er niets van begreep. Hij huilde en hij had bloed. Hoe kon ze dan zeggen dat het niet erg was en hij zich aanstelde?!
Ik vertelde thuis aan mama wat er gebeurd was en die verklaarde dat de buurvrouw inderdaad soms ‘wat hard’ kon zijn. Ik begreep niet dat het zachte ronde lijf van mijn buuf hard kon zijn en wat dat te maken had met hoe ze tegen de buurjongen deed… maar het voorval heeft indruk gemaakt want ik herinner het me nog levendig.
Wat is het nut van troosten? En hoe doe je het?
De beste manier van troosten is om even samen te zijn in het verdriet. Niet troosten waarbij je het verdriet zo snel mogelijk weg wilt hebben, óf je juist samen helemaal verliezen in het verdriet.
Geef ruimte aan het verdriet van de ander zonder dat het weg hoeft. Je hoeft er geen goede woorden voor te hebben. Aandacht geven is genoeg.
Als een gevoel er mag zijn, even doorleefd mag worden, dan verdwijnt het ook weer.
Gevoelens, die er helemaal mogen zijn, die niet weggedrukt worden, maar even helemaal doorleefd, verdwijnen weer. En hoe mooi is het voor een kind om bij al die emoties te ervaren dat ze niet weg gemoffeld worden? Dat ze er mogen zijn, omdat ze bij het leven horen. En dat ze dan ook weer voorbij gaan.
Dat geldt voor al ons verdriet; van dat van je kind, maar ook dat van je vriendin. Benoem wat je ziet. Wees niet bang dat je het daarmee erger maakt, je erkent alleen wat je ziet of voelt bij de ander: “dat doet pijn, hè? Je bent verdrietig als zo tegen je doet, hè?”, “dat vind jij helemaal niet leuk hè?” En als die erkenning er is, als de ander begrip voelt, dan is het oké, en kun je verder.
Ik geloofde vroeger heilig dat mijn oma haar handen konden genezen. Als ik pijn of verdriet had en zij raakte me even aan, dan voelde ik het gewoon wegglippen. Nu weet ik dat ze gewoon een kei was in troosten: ze wist precies wat te doen en te zeggen om mijn verdriet te erkennen, om me even te laten zien dat ze me begreep, en vervolgens weer door te gaan.
Kusje erop?
www.dekinderenopvoedcoach.nl
De Kinder- en Opvoedcoach is een praktijk voor coaching en training van kinderen en ouders. Samen jezelf worden, elke levensfase een uitdaging.
No Comments