Op een druilerige zondagmiddag heb ik mezelf een schop onder mijn kont gegeven omdat de kids zich duidelijk verveelden (lees: de tent afbraken) en ben naar ons plaatselijke kinderspeelparadijs gegaan. Nadat ik drie keer achter de moppies aan gesjeesd was in alle stellages zakte ik puffend neer aan een tafeltje en bestelde een welverdiende Latte Macchiato.
Naast me bleek een kennis te zitten. Zo iemand die je wel eens op verjaardagen tegenkomt. We maakten een babbeltje en rolden met onze ogen en lachten erom dat we op ‘onze vrije zondagmiddag’ er toch weer in waren geluisd.
Op een gegeven moment kwam zijn dochtertje aangerend die er duidelijk de smoor in had. Ik weet niet precies wat er gebeurde, maar zij schreeuwde en hij gaf haar een klap middenin het gezicht.
Mijn mond zakte open.
Het kind begon wat te snikken, maar draaide zich al snel om. Ze leek redelijk onaangedaan en klom weer in de felgekleurde rekken.
Kut. Wat moest ik hier nou mee?
Ik ben tegen slaan. Begrijp me niet verkeerd, ik ben de laatste die zal zeggen dat ze het “echt niet begrijpt” als ouders wel eens die (erg onpedagogische) tik uit zouden willen delen. Je bent als ouder vaak moe, gespannen en kinderen kunnen je het bloed onder de nagels vandaan halen. MAAR ik ben echt zó tegen bewust (of onbewust) je kind pijn doen. Dat is mishandeling. Er gaan vast veel ouders steigeren op dit punt. Maar dat is wat het is. Je kind bewust een klap geven is mishandelen. En natuurlijk zijn er meer mensen ‘groot mee geworden’. Maar zeg eens eerlijk, dat had toch heel anders gekund? Denk je niet dat kinderen een veel betere band met hun vader of moeder zouden hebben als ze niet bewust pijn worden gedaan?
Dus.
Daar zat ik. Al starend naar de springkussens te bedenken wat ik moest doen. Ik wilde geen stennis schoppen… Maar ik wilde het ook niet zomaar voorbij laten gaan.
Ik heb in mijn werk veel jongeren gesproken die zeiden “Iedereen wist het, maar niemand zei er wat van”. Kinderen voor wie niemand was opgekomen. En ouders die met tranen in hun ogen aangaven dat ze het zo graag eerder hadden geweten wat die klappen vanuit frustratie met een kind deden, en dat het écht ook anders had gekund.
Want wat doet het met een kind als je het slaat?
Het maakt dat een kind zich onveilig en minderwaardig voelt. Als dat lange tijd door gaat zal het kind gaan geloven dat het inderdaad minder waard is en dat de wereld een onveilige plek is waar je maar beter niet op kunt vertrouwen. Met alle gevolgen van dien. Deze gevolgen variëren van een wat verslechterd zelfbeeld tot verslavingen en stoornissen.
Dat vind ik moeilijk te verkroppen omdat ik weet dat er zoveel betere manieren zijn van een kind corrigeren. Manieren waar zowel ouder als kind van kunnen groeien. Vaak helpen consequent zijn, zorgen dat je zelf minder stress in je lijf hebt, belonen en een kind positief aanspreken al een hele hoop. Dat klinkt simpel. Dat kan het ook zijn, maar soms juist helemaal niet en dan heb je een klein steuntje in de rug nodig. Van je partner, een vriendin of een professional. Dat is oké, niemand zegt dat het altijd makkelijk is en dat je het altijd maar alleen moet doen.
En nee, dan nog gaan ze niet altijd doen wat je zegt (wat bij slaan natuurlijk ook niet het geval is); maar komt dit niet ook omdat het de taak is van een kind om te leren? Om zich te ontwikkelen en te groeien door ervaringen.
Met bonzend hart ben ik toch het gesprek aangegaan. Gewoon van mens tot mens. Ik weet niet of hij me de volgende keer op een verjaardag nog zal begroeten. Of het hem aan het denken heeft gezet, of dat hij me gewoon een lastige bemoeial vond.
Maar weet je, wat hij ook doet, er is in ieder geval iemand voor haar opgekomen.
No Comments