Geborgenheid

Het is donker in huis, alleen een klein lampje aan boven de bank.

Middenin de nacht ben ik met een jammerend meisje naar beneden gegaan. Oorontsteking. En nu ligt ze in mijn armen te slapen en bedenk ik me hoe mooi ze is en hoe ongelofelijk veel ik van haar hou.
Met weinig slaap word ik snel emo en dit zijn momenten waarop ik bijna kan janken. Moeder zijn raakt me. Het maakt me soms gek, haalt het slechtste maar ook het allerbeste in me naar boven.

Moeder zijn, ouder zijn, doet me denken aan het woord ‘geborgenheid’. Dat is volgens mij wat tekenend is voor de mooiste jeugdherinneringen van de meeste mensen: je totaal geborgen voelen. Geliefd, veilig en warm.

Ik kan me dit soort nachten zelf ook nog herinneren. En hoewel ik dan beneden zat omdat ik me rot voelde: oorpijn, buikgiep, toch waren dit de pareltjes uit mijn jeugd. Met een beker warme melk en vette watten in mijn oren tegen mama aan liggen op de bank. Onder een deken. Met alleen de lichtjes van de kerstboom aan.
Wat ongelofelijk mooi als je dat je kind mee kunt geven. Die rust, liefde en veiligheid.

Maar het gaat verder dan dat toch? Geborgenheid heeft naast veilig zijn en omarmd worden toch ook te maken met iemand die je vleugels geeft? Dat je weet dat het vertrouwen dat jij in iemand hebt er ook andersom is. Dat degene die jou zo vol liefde veiligheid wil bieden je ook het vertrouwen geeft dat het hoe dan ook goed komt, dat het leven oké is en dat jij perfect bent zoals je bent.

Het is aan de ene kant geen gemakkelijke taak om je kind dat allemaal mee te geven. Jij kampt misschien wel met sores uit je eigen jeugd, je relatie loopt niet zoals je wilt, er is dikke stress op je werk of je kind gaat door ‘zo’n’ fase waarbij je het gevoel hebt dat je alléén nog maar politieagent aan het spelen bent thuis.
Bedenk dan dat het niet allemaal perfect hoeft, en dat die geborgenheid misschien juist wel zit in de kleine pareltjes.