Tim komt thuis. Gooit zijn rugzak in de hoek en sjokt naar de bank.
“Was het leuk op school lieverd?” vraagt zijn moeder.
Tim zijn lip bibbert. “Nee, het is een kutschool”.
“Nou schat, je weet dat mama dat niet wil horen. Wat was er nou weer dan?”
Tim heeft geen vriendjes op school. Nee, hij wordt niet gepest, maar hij hoort er ook niet echt bij. En vrienden heeft hij dus niet. Hij mag soms mee spelen. Soms. Maar daar blijft het bij. En dat doet pijn. Want ondanks dat Tim sociaal niet erg handig is wil hij, net als elke ander kind, er graag bij horen. Meedoen. Vriendjes hebben met wie hij kan spelen. Op wie hij, jong als hij is, terug kan vallen en die het voor hem opnemen als er wel eens iemand onaardig tegen hem doet.
Als je kind gepest wordt dan kun je daar als ouder voor op de bres springen, met de leraar gaan praten, het pestprotocol van school raadplegen. Maar wat als je kind er gewoon niet echt bij hoort, een buiten beentje is en geen vriendjes heeft? Wat kun je daar dan als ouder aan doen?
– Ook dan is het goed om wel op school kenbaar te maken dat dit speelt. Sowieso ziet de docent heel veel van wat er zich afspeelt in de klas en op het plein. Het kan je veel informatie geven over je kind om te horen van de docent wat hij of zij ziet aan je kind en waar hij of zij denkt dat de crux zit.
– Het zou kunnen dat jouw kind, net als Tim, sociaal niet helemaal uit de voeten kan. Dat hij het lastig vindt om vriendschappen aan te gaan of te onderhouden. Omdat hij te verlegen is. Of omdat hij juist heel erg dominant is in het contact en alles moet gaan zoals hij wil. Als dat het geval is zou jouw kind baat kunnen hebben bij bijvoorbeeld een Rots&Water weerbaarheidstraining, waar hij leert hoe je met vriendschappen om gaat: hoe je voor jezelf kunt staan, maar ook hoe je kunt meebewegen met de ander en op welke manier je dat het beste kunt doen.
– Praat erover met je kind. Als jouw kind er alleen mee zit maakt dat het nog moeilijker. Iemand hebben die naar je luistert en vooral: die je niet veroordeelt maar samen met je zoekt naar oplossingen kan al een hele opluchting betekenen. Het kind voelt vaak toch al dat het faalt omdat het geen vrienden heeft, dus het is heel erg belangrijk om hem niet te veroordelen en hem het gevoel te geven dat het zijn schuld is. Belangrijker is samen te kijken naar wat je kind nodig heeft en naar hoe jullie dat voor elkaar kunnen krijgen.
– Als het niet zo zeer ligt aan de vaardigheden van je kind, maar wellicht ook aan de situatie waar het in zit, kun je als ouder wat meer aandacht besteden aan de voorwaarden die er nodig zijn in het contact met leeftijdgenootjes. Zo zou je samen met ouders van klasgenootjes met wie je kind graag bevriend zou raken eens kunnen overleggen hoe jullie de kinderen met elkaar kunnen laten spelen op een manier die laagdrempelig is en voor beide kinderen een succes. Want daar gaat het vaak om; dat je kind succeservaringen op gaat doen in vriendschappen. Op die manier krijgt hij meer zelfvertrouwen en gaat dit steeds gemakkelijker zelf doen en zich daar steeds beter over voelen.
En soms is het voldoende om gewoon praktisch te kijken naar wat mogelijk is: zijn er kinderen met een beetje dezelfde leeftijd in de buurt/op school/op een (sport)club in de buurt waar hij mee kan spelen? En hoe kunnen jullie dit regelen?
– Het is hoe dan ook erg belangrijk om je kind zelf te vragen naar wat hij denkt dat de oplossing is. Kinderen weten namelijk vaak veel meer dan we denken. De oplossing is soms heel simpel. En omdat wij als ouders het probleem van ons kind erg zwaar kunnen vinden zien wij die simpele oplossing soms over het hoofd.
En uiteindelijk zijn er dan ook kinderen die weinig of geen vriendjes hebben, maar die dit ook niet als een probleem ervaren. Die vinden het heerlijk om een beetje solo te varen. Om zich soms bij een groepje te voegen, en vervolgens weer lekker in hun eigen wereldje verder te gaan.
En, heel eerlijk, als het toch geen probleem voor het kind is, en het geen problemen op lijkt te leveren in zijn leven: waarom zouden wij er dan een probleem van maken?
No Comments