Scheiden is rot, punt. Voor jou, je partner en vooral voor de kinderen. Hoe harmonieus en goed je het ook denkt te doen, scheiden doet pijn. Je gaat namelijk afscheid nemen van iets wat je ooit, om wat voor reden dan ook, lief hebt gehad. En dat geldt ook voor je kinderen. Hun hele wereld wordt op z’n kop gezet en even is niets meer zoals het was.
Daarmee wil ik niet zeggen dat scheiden fout is, absoluut niet. Het is soms het beste wat je kunt doen. Maar ook in die gevallen doet het zeer, en is het erg ingrijpend, zeker voor kinderen.
Er zijn hele boekwerken en studies over geschreven. Ik ga niet pretenderen dat ik hét antwoord heb op de vraag hoe he op een goede manier kunt scheiden. Ik wil je wel graag een aantal tips meegeven vanuit de praktijk over wat de do’s en de dont’s zijn voor scheiden waar kinderen bij betrokken zijn.
Daar gaan we.
1. Het is NOOIT de schuld van een kind dat er gescheiden gaat worden. Er zijn wellicht ouders die denken dat het kind er een rol in heeft gespeeld door bijvoorbeeld moeilijk gedrag, maar ik zeg het nogmaals: het is NOOIT de schuld van het kind. Als je dat wel denkt denk dan nog een keer, en nog een keer, en nog een keer…
Kinderen hebben het idee dat de wereld om hen draait (zo werken hersentjes nou eenmaal als ze jong zijn) en dus zullen ze er bij een scheiding vanuit gaan dat zij dit vast hebben gedaan. Het is heel erg belangrijk dat ze van zowel jou als hun andere ouder horen dat dat niet het geval is. Dat zij er niets te maken hebben met de beslissing dat jullie gaan scheiden.
2. Het belangrijkste voor een kind met gescheiden ouders is dat het onvoorwaardelijk van allebei de ouders mag houden . In het kind zitten de genen van beide ouders. Zodra jij de andere ouder afvalt val je ongewild je kind af en -boem- daar is het loyaliteitsconflict.
Dit houdt dus ook in: geen derdegraads verhoren. Als je kind bij de andere ouder is geweest wil je natuurlijk weten hoe het was en dat is oké, maar uithoren of negatief commentaar geven is, wat mij betreft, uit den boze.
3. Laat je kind weten dat je onvoorwaardelijk van hem of haar houdt. Het feit dat ouders uit elkaar gaan en de liefde daar over gaat is iets anders dan de liefde die een ouder voor zijn of haar kind voelt. Dat weet jij, maar dat weet je kind niet. Zeker voor jonge kinderen betekend het feit dat jullie gaan scheiden dat het ook zó maar kan gebeuren dat het kind zelf verlaten zal worden. Het is de taak van beide ouders om er voor te zorgen dat het kind weet dat de liefde van papa en mama voor hem of haar nooit over zal gaan. Dit is cruciaal voor een kind!
4. De Boodschap.
Wanneer vertel je het de kinderen?
Zodra er zekerheid is. Niet te vroeg: je wilt niet na twee weken het hele verhaal terug moeten draaien omdat jullie er toch samen uit zijn gekomen, dat kan niet. Maar wacht ook echt niet te lang: een kind voelt heel goed dat er iets mis is en dit wordt naar mate dit langer duurt alleen maar groter en enger in zijn of haar hoofd.
Hoe vertel je het de kinderen?
Als het ook maar even gaat vertel je het samen met de andere ouder. Op die manier horen jullie kinderen één verhaal van jullie beide. Dat maakt het hele proces, wat al ingewikkeld genoeg is voor een kind, niet nóg ingewikkelder. Als je ‘de boodschap’ allebei apart gaat geven dan zullen het toch twee andere verhalen zijn waardoor daar het loyaliteitsconflict al begint.
Het is natuurlijk belangrijk dat dit gebeurt op het niveau van het kind. Een kind van 4 jaar ga je niet vertellen dat jullie al langer relatieproblemen hadden en dat mama een ander heeft. Geef informatie die het kind kan begrijpen en waar het kind iets mee kan: hoe ziet het er praktisch uit.
Het fijne is dat, als je dit samen doet, er meteen vragen aan jullie beide gesteld kunnen worden.
5. Geen ruzie waar de kinderen bij zijn. Bij scheiden hoort vaak veel verdriet en boosheid, bij in ieder geval één van jullie. Daar horen over het algemeen ook ruzies bij, dingen die worden uitgesproken; hoe moeilijk ze ook zijn. Dat is oké, dat is een proces waar je als volwassenen en partners doorheen moet. De kinderen horen hier niet bij te zijn. Ze horen en zien dan dingen die ze niet op een goede manier kunnen plaatsen en die alleen maar schade kunnen berokkenen.
6. Het kan nooit helemaal hetzelfde zijn bij beide ouders, en dat is oké.
Grote kans dat jullie, ook in de opvoeding, niet helemaal op 1 lijn zitten. Vraag je zelf af als je je ergert aan deze verschillen of ze er wel echt toe doen. Wordt een kind er echt slechter van als ze bij papa een half uur later naar bed mag, of bij mama een uur langer op de Playstation?
Kinderen kunnen die verschillen best aan. Bij opa en oma en op school zijn ook weer andere regels dan thuis, dit moet kunnen. Grootste punt is dat je de andere ouder niet afvalt waar het kind bij is.
7. Gun elkaar de tijd. Als je gaat scheiden zal iedereen van jullie gezin een rouwproces doormaken. En daar staan geen exacte tijden voor. Misschien heb jij alles al geaccepteerd, maar zit je ex-partner nog in zijn verdriet en jullie kinderen in hun boosheid. Natuurlijk is dat moeilijk, maar het is wat het is. Iedereen zal daarin zijn eigen proces moeten doormaken. Belangrijk is dat je je kinderen laat praten als zij dat nodig hebben en dat ze weten dat jij onvoorwaardelijk van ze houdt, net als hun andere ouder.
Scheiden is rot, punt.
Maar er is leven na de scheiding.
En als je je best doet een heel mooi leven, voor jullie allemaal.
No Comments