Kleine Tarzans

Ik hoor dochterlief iets zeggen tegen zoonlief. De woorden versta ik niet maar aan haar toontje kan ik horen dat ze hem aan het pesten is. Binnen no-time hoor ik een soort oerkreet waarna dochterlief begint te gillen, mijn kant op rent en “Hou hem tegen!” roept.

Daar waar meiden uren kunnen ‘neten’ en elkaar kunnen uitdagen lijken jongens snel ‘op zwart’ te gaan. Ik maak het in levende lijven momenteel dagelijks mee en ergens vind ik het mooi om het verschil zo duidelijk te zien. Mooi en natuurlijk ook af en toe tergend en irritant;)

Een stukje biologie
Het is grappig genoeg heel goed te verklaren waarom jongetjes langzaam kunnen veranderen in kleine tarzans. Zin in een klein stukje biologie?
De hersenen van een mens bestaan uit twee delen: een linker- en rechterhelft. Deze twee delen communiceren met elkaar via het splenium: een soort balk dat de ene kant met de andere verbindt. Het feit dat die twee delen met elkaar communiceren zorgt ervoor dat we na kunnen denken over dat wat we voelen en doen. En nu komt het: bij hersentjes van het vrouwelijk geslacht is dat splenium véél breder dan bij die van mannetjes. Er wordt dus meer informatie heen en weer gestuurd.

Testosteron
En dan komt er ook nog eens de pubertijd aan waarbij het testosteron hormoon van jongens met 800% stijgt in hele korte tijd (11 – 14 jaar). En wat doet dat gekke stofje? Dat zorgt er nog eens extra voor dat dat kleine stukje splenium wát ze hebben geblokkeerd wordt bij veel adrenaline (-> door stress, heftige emoties etc.)

Dusssss…
Het feit dat het lijkt alsof sommige jongens, met name die in de pubertijd, zich gedragen als kleine tarzans: zeer licht ontvlambaar zijn en lijken te denken met vooral hun onderste regionen… Tja, dat is dus niet zo heel gek.

Maar, wat doe je er aan?
Het helpt misschien een beetje om te weten dat jongens op sommige momenten dus gewoon écht even niet meer goed weten wat ze doen omdat de hersenhelften niet zo goed communiceren. Ze ondervinden letterlijk even een ‘storing’. Wil niet zeggen dat je alles maar moet tolereren, zeker niet!

Wat erg goed helpt is ze lekker veel adrenaline eruit te laten gooien: sporten, buiten spelen, gek doen, rouwdouwen. Op die manier komt er weer ruimte in hun hoofd en kunnen de twee hersenhelften beter met elkaar communiceren (jongens dus de hele dag vertellen stil te zitten werkt averechts!).

Gelukkig zijn niet al onze boys hetzelfde en is er niet één manier om testosteronbommetjes aan te pakken. Maar over het algemeen werkt het het beste als je hen stoom af laat blazen (binnen de grenzen die jij redelijk vindt natuurlijk: die grenzen kun je duidelijk en zonder veel emotie aangeven, er komt op dat moment toch erg weinig écht binnen) en dán pas in gesprek gaat over wat je wel en niet verwacht van je zoon. Totaal uit zijn stekker gaan vind je niet oké, maar wat dan wel? Wat ziet hij als andere optie als hij zich zo voelt en hoe kun jij hem daar bij helpen.

Schrale troost?
Helaas duurt het even voordat de testosteronpiek eraf is, wat maakt dat tienerjongens niet altijd even makkelijk zullen zijn… Toch geloof ik dat al die liefde die je erin stopt er ook echt wel uit komt. Meer dan je best kun je niet doen als ouder.
En als je het echt niet meer weet? Misschien lianen in huis? Aaahhiaaajajajaajaaaaa!!!