Getver. Mag ik even klagen? Ik word een beetje jeukerig van het feit dat momenteel iedereen denkt dat zijn kind een diagnose heeft! ADHD, Autisme, en met stip op nummer één op dit moment: HSP. Klabaammmm. Dan pas hoor je erbij.
Eigenlijk is het momenteel bijna zielig als je je kind geen diagnose aan laat praten. Want wat dan? Dan kun je je niet meer verschuilen achter iets. Niet als kind en niet als ouder. Dan doe je gewoon af en toe lekker dwars, stout, verlegen, uitgelaten, gek. En nee, dat kan tegenwoordig niet meer. Als je namelijk ook maar iets uit de pas loopt MOET je wel iets hebben.
Lieve mensen, willen we dat nou echt?
Diagnoses zijn door de medische wereld in het leven geroepen zodat er (daar komt het inmiddels op neer) geld vrij komt en er pillen of behandeling voorgeschreven kan worden. Diagnoses zijn bruikbaar als ze je helpen om je kind beter te begrijpen. Als ze je richtlijnen geven op welke manier je kunt opvoeden zodat het beter aansluit bij je kind, applaus. Dat is fijn. Dán zijn ze bruikbaar.
Maar laten we alsjeblieft alsjeblieft alle kinderen die gewoon lekker enthousiast zijn, veel energie hebben, wat gevoeliger of chaotisch zijn niet in een hokje proppen! Ze zijn KIND!! En kinderen zijn nou eenmaal niet hetzelfde, er zitten er geen 13 in een dozijn. Gelukkig niet! Laten we met elkaar ieders eigenheid ontdekken zonder dat we er meteen een label aan willen hangen. Laten we juist genieten van de verschillen. En ja, soms is het worstelen met de ongeremdheid, de verlegenheid of het gevoel. Maar was dat het voor ons zelf vroeger ook niet? Ik ben heel erg voor hulpverlening (anders zou ik de plank met mijn beroep behoorlijk mis slaan), maar ik ben ook héél erg voor onze kinderen gewoon kind laten zijn! Met al hun krachten en al hun uitdagingen.
That’s life. De algemene diagnose is de diagnose: KIND. En ja, dat gaat vanzelf over. En ja, daar mag je van genieten, en daar mag je tijdens moeilijke momenten over schelden. Het gaat niet over rozen. En soms ook wel. Opgroeien is niet makkelijk. Niet voor je kind, en niet voor jou. Maar laat het zijn wat het is, en laten we ervoor zorgen dat we niet met een generatie zitten met alleen nog maar diagnoses, met ziektebeelden en labels. Laten we alsjeblieft, voor zover dat kan, onze kinderen gewoon zijn wie ze zijn.
Gelukkig ook eens iemand die vindt dat kinderen, kinderen moeten ( kunnen) zijn. Mijn complimenten.
Is het gek dat kinderen of drukker of juist terughoudender worden door alle eisen die er aan ze gesteld worden. Tegenwoordig heeft ieder kind al een achterstand zodra ze op de wereld komen, als je de overheid mag geloven. En zijn ouders niet meer in staat om hun kind(eren) op te voeden.
Ouders geloof in jezelf en je gevoel en heb vertrouwen in je kind(eren).
Zo enorm helemaal mee eens
Beste Kindercoach,
Woorden uit het hart en erg waar. Maar wat als je kind wel iets heeft en je zoekt naar de oplossing dan kan een diagnose wel veel goeds doen. Meer ruimte en ondersteuning op school bijvoorbeeld of als ouders soms iets meer ruimte geven. Onze heeft net de diagnose ASS gekregen en ik ben er nog niet klaar voor om te zeggen o dat heeft hij. Ik wil dat hij gewoon is en af toe druk of niet helemaal sociaal snapt wat we verwachten. Hij is 6 en ik denk hij lijkt op mij en dat is ook goed gekomen. Maar op school zitten ze met de handen in het haar. En nu krijgt ie meer ruimte. We hopen dat dit hem helpt en dat ie opgroeid zonder dat ASS een feit wordt. Maar dat is niet te voorspellen nu.
Beste Jasper, Wat dapper dat jullie zo met jullie zoon aan de slag zijn. Ik begrijp heel goed dat het moeilijk is om je bij een diagnose neer te leggen. Maar in mijn blog wilde ik absoluut niet zeggen dat diagnoses altijd slecht zijn. Soms is het nodig en geeft het meer inzicht, meer houvast en meer openingen als er behandeling nodig is. Jouw knul is nog erg jong dus je bent er vroeg genoeg bij om goed te weten te komen wat hij precies nodig heeft en wat meest passende manier is, voor hem, en voor jullie. Heel veel succes!